ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Συνάδελφε,

Οι γιατροί την τελευταία δεκαετία βιώνουν μια συνεχή επιδείνωση στην εργασιακή τους κατάσταση. Οι πολιτικές των κυβερνήσεων στο χώρο της υγείας έχουν σαν αποτέλεσμα την διατήρηση σε υψηλά επίπεδα της αναμονής για έναρξη ειδικότητας, την υποαπασχόληση και την ανεργία των νέων γιατρών. Η παροιμιώδης αδιαφορία τους για την εργασιακή και επιστημονική εξέλιξη των νέων γιατρών , έχει εξαναγκάσει πολλούς καλούς φίλους και συναδέλφους να φύγουνε στο εξωτερικό για να αναζητήσουν την τύχη τους. Όσοι δεν κάναμε αυτή την επιλογή βιώνουμε καθημερινά τη ζούγκλα των «ελαστικών σχέσεων εργασίας»: ωρομίσθιοι με συμβάσεις μερικής απασχόλησης, ανασφάλιστη εργασία, χαμηλές αμοιβές. Η 18ωρη εφημερία σε ιδιωτική κλινική αμείβεται λιγότερο από 8ωρη εργασία σε καφετέρια. Οι δε συνθήκες εργασίας σε ορισμένες περιπτώσεις θυμίζουν τις αρχές του περασμένου αιώνα. Σε άλλες περιπτώσεις καταστρατηγείται ακόμη κι αυτή η αστεία νομιμότητα: γήπεδα 5Χ5 όπου εργαζόμαστε «μαύρα», ΙΕΚ και κλινικές που δεν τηρούν τις υπάρχουσες συμβάσεις εργασίας.

Την ίδια ώρα η λιτότητα και η ακρίβεια έχουν κάνει ασφυκτικές τις συνθήκες διαβίωσης για ένα νέο άνθρωπο. Είμαστε αναγκασμένοι είτε να δουλεύουμε σε 2-3 δουλειές είτε να ζητάμε ακόμη οικονομική στήριξη από την οικογένεια. Το παρόν και το μέλλον που μας υπόσχεται αυτή η πολιτική κυριολεκτικά δεν μας χωράει. Χωράει μόνο τους κλινικάρχες και τους ιδιοκτήτες των διαγνωστικών κέντρων που φτιάχνουν περιουσίες από τη δική μας υπερεργασία.

Σημαντικό ζήτημα για όλους εμάς είναι και το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση. Με τους παλιούς και νέους νόμους επιδεινώνεται σημαντικά το ασφαλιστικό μας μέλλον:

● Με το ν. Σιούφα οι νέοι γιατροί στα χαμηλά κλιμάκια του ΤΣΑΥ θα παίρνουν σύνταξη 480 ευρώ, ενώ το ΤΣΑΥ, εδώ και καιρό, έχει αυξήσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 37 στα 39 έτη.

● Με την ενοποίηση των ταμείων των επιστημόνων θα λεηλατηθούν τα αποθεματικά τους, για να στηρίξουν την εισφοροδιαφυγή των κλινικαρχών και τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων του προϋπολογισμού. Η πίεση στο ύψος των συντάξεων, των εισφορών και των ορίων ηλικίας θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη. Οι παροχές ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης υποβαθμίζονται. Δημιουργείται ενιαίος κλάδος υγείας των τριών ταμείων όπου θα προσδιοριστούν από την αρχή οι παροχές , χωρίς να λαμβάνεται υπόψη τι ισχύει σήμερα.

● Σε όσους έχουν λιγότερα από 100 ένσημα το χρόνο (πχ πολλοί ιατροί σε ΙΕΚ ανήκουν σε αυτή την κατηγορία) η κυβέρνηση καταργεί το δικαίωμα για δωρεάν ιατροφαρμακευτική κάλυψη.

● Δεν έχει ξεκαθαριστεί αν το ΤΣΑΥ θα ασφαλίζει πλέον εργασία (όπως γινότανε έως τώρα) ή ιδιότητα ,όπως συμβαίνει στα δύο ταμεία ΤΣΜΕΔΕ και Νομικών με τα οποία θα ενοποιηθούμε. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει όλοι οι άνεργοι γιατροί που βρίσκονται στην αναμονή να πληρώνουν το σύνολο των εισφορών μόνοι τους.

Είναι φανερό ότι με όλες αυτές τις περικοπές και το άρθρο 38 του νέου νόμου που υποχρεώνει γιατρούς και δικηγόρους να πληρώνουν επιπλέον εισφορές για ανταποδοτικό ταμείο, η κυβέρνηση θέλει να στρέψει νέο κόσμο προς την αγορά της ιδιωτικής ασφάλισης. Με λίγα λόγια το όραμα του Καραμανλή και της Φάνης Πετραλιά για τη γενιά μας είναι «δούλευε σκληρά έως τα βαθιά γεράματα, καμπανάκι δεν έχει…»

Τι κάνουν οι Ιατρικοί σύλλογοι και ο ΠΙΣ;

Δυστυχώς ο ιατρικός σύλλογος δεν έχει αρθρώσει ποτέ σοβαρό λόγο για τη δικιά μας γενιά. Λειτουργώντας ως κλειστό λόμπι το μόνο που έχει πει τόσα χρόνια είναι να τεθούν εξετάσεις για άδεια άσκησης επαγγέλματος στους αποφοίτους των ιατρικών σχολών. Ο λόγος είναι προφανής: όλοι αυτοί που καθορίζουν τις τύχες του ιατρικού συλλόγου είναι οι ίδιοι άνθρωποι που βολεύονται στο σημερινό καθεστώς. Είναι οι ιδιοκτήτες των κλινικών και των ιδιωτικών νοσοκομείων , οι μεγαλογιατροί κτλ. Από όλους αυτούς ελάχιστα μπορούν να προσμένουν οι νέοι γιατροί.

Τι είναι ο Σ.Ε.Ι.Ι.Ν.Α.Π.;

Ο Σύλλογος Ιατρών Ιδιωτικών Νοσηλευτηρίων Αθήνας Πειραιά ιδρύθηκε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Παρά τις ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες της εποχής (ο βασικός μισθός τότε ήταν 20.000δρχ= 58,69 ευρώ) μια ομάδα ιατρών ανέλαβε την πρωτοβουλία να ιδρυθεί ένα όργανο που θα εκπροσωπεί συλλογικά τα δικαιώματα των ιατρών του ιδιωτικού τομέα. Μέχρι σήμερα έχει πετύχει μια σειρά θετικές ρυθμίσεις όπως η αύξηση του βασικού μισθού και των εφημεριών, οι 13 αργίες ετησίως, η γενίκευση του επιδόματος ανθυγιεινής εργασίας, η θεσμοθέτηση άδειας δέκα ημερών για τους γιατρούς των ΜΕΘ. Μένει όμως πολύς δρόμος μπροστά μας προκειμένου να πετύχουμε μισθούς αξιοπρέπειας καθώς και άλλα συλλογικά δικαιώματα.

Υπάρχει όμως ένα νέο δεδομένο πλέον που αναγκαστικά αλλάζει το χαρακτήρα του ΣΕΙΙΝΑΠ σήμερα. Ο μεγάλος αριθμός νέων γιατρών στην αναμονή για έναρξη ειδικότητας που εργάζεται σε μια σειρά ευκαιριακές δουλειές : διαγνωστικά κέντρα, κλινικές αδυνατίσματος, κέντρα αισθητικής, φαρμακευτικές εταιρείες, γήπεδα 5Χ5 , και γενικά αθλητικές δραστηριότητες, εφημερίες σε κλινικές, ΙΕΚ και ποικίλα εκπαιδευτικά ιδρύματα κ.α. Παράλληλα υπάρχουν αρκετοί γιατροί γραμμένοι στο ταμείο ανεργίας, και άλλοι που λόγω της κατάστασης που διαμορφώθηκε με τα αγροτικά περιμένουν χωρίς καν να έχουν δικαίωμα εγγραφής στον ΟΑΕΔ. Θέλουμε όλο αυτό το δυναμικό να εκφραστεί συλλογικά και να αποκτήσει επιτέλους λόγο και δικαιώματα. Στις δύσκολες συνθήκες που διαμορφώνονται ο μόνος δρόμος για όλους εμάς είναι ο δρόμος της συλλογικής δράσης.

Να ζητήσουμε:

• Ενιαία συλλογική σύμβαση για κέντρα αισθητικής , διαγνωστικά κέντρα κτλ. Μισθό αντίστοιχο τουλάχιστον με το μισθό του ειδικευόμενου ιατρού. Αμοιβή εφημεριών αντίστοιχη τουλάχιστον με του ειδικευόμενου ιατρού.

• Κατάργηση και εξαφάνιση κάθε μορφής «μαύρης» εργασίας.

• Μέτρα για την αποσυμφόρηση της λίστα αναμονής.

• Ταμείο ανεργίας και πλήρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη για όλους τους γιατρούς

που βρίσκονται σε αναμονή για έναρξη ειδικότητας.

• Να συντονίσουμε τη δράση μας με τους συλλόγους φοιτητών και με τους γιατρούς

του δημοσίου για ένα δημόσιο ,δωρεάν υψηλής ποιότητας σύστημα περίθαλψης

που να χωράει το μέλλον όλων μας.

Συνάδελφε,

Μας έχουν χαρακτηρίσει κατ’ ευφημισμό G700 ή αλλιώς γενιά των 700 (και λιγότερων) ευρώ. Βρισκόμαστε στη γκρίζα ζώνη της εργασιακής περιπλάνησης και της θολής εργασιακής προοπτικής. Είναι καιρός όμως να αποκτήσουμε λόγο .

Οργανώσου- Στήριξε το Σωματείο σου!

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ (Α.Ρ.Σ.Υ.)

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Κάτω τα χέρια από τους φοιτητές!

Τίνα Ζορμπαλά, Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Γιώργος Κάργας, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο

Γιώργος Οικονομάκης, Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Παναγιώτης Σωτήρης, Πάντειο Πανεπιστήμιο

«Και μόνο ο τρόπος που αντικρύζουνε οι πνευματικοί ηγέτες της αστικής κοινωνίας μια τόσο σοβαρή και πολυχρόνια διαταραχή μέσα στην ανώτερη παιδεία, αυτό το ξεσήκωμα της αγανάχτησης και της αηδίας των σπουδαστών κάθε χρόνο, αυτή την τόσο επίμονη άρνησή τους να γυρίσουν στα θρανία και στην αποπνιχτική ατμόσφαιρα των αιθουσών, αυτόν τον αγώνα τους το σκληρό που φτάνει να αντιμετωπίζει και το θάνατο, ο τρόπος ο επιπόλαιος που τα βλέπουν όλα αυτά οι πρυτάνεις και οι καθηγητάδες, οι υπουργοί και οι αρχηγοί των κομμάτων, οι δημοσιογράφοι και οι διανοούμενοι, μαρτυρεί και μόνο αυτό για την ηθική και πνευματική χρεωκοπία ετούτης εδώ της σύγχρονης κοινωνίας.»

Δημήτρης Γληνός (1936)

Τις τελευταίες μέρες ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τα Πανεπιστήμια: το φάντασμα της «βίας». Μια πληθώρα δημοσιευμάτων παρουσιάζει τα Πανεπιστήμια να βρίσκονται σε ομηρία από «τραμπούκους», «μειοψηφίες», «τυχοδιωκτικές ομάδες» που παρακωλύουν τη λειτουργία των οργάνων και «βιαιοπραγούν» εναντίον των καθηγητών. Πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι ακόμη και τμήματα της Αριστεράς διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την «κρίση στα ΑΕΙ» και «καταδικάζουν τη βία».

Το πρόβλημα είναι ότι όλη η συντονισμένη ρητορική δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την πραγματικότητα. Αποτελεί διαστρέβλωση της πραγματικότητας και συνειδητή προσπάθεια συκοφάντησης του μαχόμενου φοιτητικού κινήματος (μέσα και από την προπαγανδιστική αξιοποίηση μεμονωμένων πρακτικών έξω από το φοιτητικό κίνημα). Εκφράζει την αντίδραση για τη νικηφόρα δράση των φοιτητών ενάντια στην αναθεώρηση του Συντάγματος και για την ανατροπή του Νόμου-Πλαισίου.

Βία στα πανεπιστήμια όντως υπάρχει. Μόνο που προέρχεται από τη μεριά του κράτους, του πανεπιστημιακού μηχανισμού και των κατασταλτικών μηχανισμών. Βία είναι η προσπάθεια να νομιμοποιηθούν με συνταγματικό πραξικόπημα της κυβέρνησης τα ιδιωτικά ΑΕΙ. Βία είναι ο εκβιασμός του Υπουργείου για τους τετραετείς προγραμματισμούς, τους εσωτερικούς κανονισμούς και τα συγγράμματα. Βία είναι η προσπάθεια με κάθε τρόπο να παρθούν αποφάσεις σε συγκλήτους ενάντια στη βούληση της πανεπιστημιακής κοινότητας. Βία είναι η παρουσία τραμπούκων και ΜΑΤ για να «περιφρουρήσουν» τις εκλογές – παρωδία.

Απέναντι σε αυτό η στάση των φοιτητών δεν είναι βία, αλλά αντίσταση. Αντίσταση είναι να μην επιτρέπουν σε συγκλήτους, τμήματα και τομείς να παίρνουν αποφάσεις εφαρμογής του Νόμου-Πλαισίου πράγμα που όφειλε να κάνει μαζικά όλη η πανεπιστημιακή κοινότητα. Αντίσταση είναι να απαιτούν από Πρυτάνεις και Προέδρους να πάρουν θέση κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Αντίσταση είναι να κάνεις πραγματικό αγώνα ενάντια στις βασικές πτυχές του Νόμου-Πλαισίου με στόχο την οριστική ανατροπή του. Αντίσταση είναι να κάνουν πράξη αυτή τη θέση των συλλόγων φοιτητές και μάλιστα από εκείνες τις τάσεις του φοιτητικού κινήματος που ουδέποτε συμμετείχαν στις συναλλαγές γύρω από πρυτανικές και προεδρικές εκλογές. Αντίσταση είναι να συγκρούονται με τα ΜΑΤ και τους παρακρατικούς μπράβους της ΔΑΠ.

Σήμερα οι φοιτητές με τη δράση τους υπερασπίζονται το δημόσιο Πανεπιστήμιο, την αξιοπρέπεια της Πανεπιστημιακής κοινότητας, τη δυνατότητα να υπάρχουν μαζικά κοινωνικά κινήματα. Και με όσα κάνουν τις τελευταίες μέρες υψώνουν ανάχωμα απέναντι στην προσπάθεια να εμπεδωθούν οι νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις στο Πανεπιστήμιο.

Όσοι σπεύδουν σήμερα να «καταδικάσουν» τους φοιτητές και τη δράση τους, αντικειμενικά, είτε το θέλουν είτε όχι, συμπαρατάσσονται με την κυβέρνηση και την πολιτική της. Και αυτό οφείλουν να το αναλογιστούν και όσοι από την Αριστερά συμπαρατάσσονται με το κλίμα «καταδίκης της βίας».

40 χρόνια μετά το Μάη του 68 (που όλοι έσπευσαν να τιμήσουν…), στην Αριστερά δεν ταιριάζουν ούτε τα νεοσυντηρητικά αντανακλαστικά, ούτε η συμπόρευση με το ακαδημαϊκό μανδαρινισμό και τον εσμό των παλαιών και όψιμων ανανηψάντων του εκσυγχρονισμού.

Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, χρειάζεται να βρεθούμε όλοι στο πλευρό των φοιτητών. Να σπάσουμε το πέπλο της σιωπής και της διαστρέβλωσης για τη δράση και τις διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος. Να αντισταθούμε σε όλες τις προσπάθειες αποστείρωσης του Πανεπιστημίου από τη βασική δύναμη ανανέωσής του, που ήταν το φοιτητικό κίνημα. Να βρούμε ξανά δρόμους αγωνιστικής συμπόρευσης του πανεκπαιδευτικού μετώπου. Τόσο η απαίτηση να συνεχιστεί η καθημερινή μάχη ενάντια στο Νόμο-Πλαίσιο και την εφαρμογή του, όσο και η πρόκληση να απαντήσουμε αγωνιστικά στη μεθόδευση για τη νομιμοποίηση των ΚΕΣ, μας φέρνουν όλους και όλες αντιμέτωπους με τις ευθύνες μας.