ΚΑΛΕΣΜΑ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ Ε.Α.Α.Κ.
προς τις οργανωμένες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, τα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα, τους ανένταχτους αγωνιστές
Η πολιτική ασκείται από κάποιους «ειδικούς» που ξέρουν πιο είναι το καλύτερο για εμάς (ακόμα και αν αυτό δε μας αρέσει), είναι κάτι το αποκομμένο από το λαό και τη νεολαία και της προσδοκίες τους, η πολιτική ασκείται κάθε τέσσερα χρόνια με μια «καθαρή εντολή» όπως λέει και ο Καραμανλής: αυτό είναι το πρόταγμα της κυρίαρχης ιδεολογίας και των κάθε λογής αστικών κέντρων, αυτό είναι και το ζητούμενο για την απρόσκοπτη προώθηση των αντιλαϊκών πολιτικών. Το φοιτητικό κίνημα όμως και οι αγώνες των τελευταίων χρόνων έβαλαν και πάλι την πολιτική στην καθημερινότητα χιλιάδων νέων και εργαζομένων, την έκαναν ξανά, από κάτι το απόμακρο, μια καθημερινή πρακτική και διεκδίκηση. Όχι μόνο αποδείχτηκε πως οι συλλογικοί, ανυποχώρητοι αγώνες μπορούν να πετυχαίνουν νίκες και να ακυρώνουν κυβερνητικά σχέδια, μα και πως τα κοινωνικά κινήματα μπορούν να διεμβολίζουν το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, να καθορίζουν «από τα κάτω» την ατζέντα, να εκπλήσσουν δυσάρεστα τους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Και όντως, η συνεχιζόμενη ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού και οι κοινωνικές διεργασίες που την τροφοδοτούν δημιουργούν νέες δυνατότητες για τη νικηφόρα προοπτική των αγώνων, μα και για την ανασύνθεση μιας ριζοσπαστικής αριστερής παρέμβασης, τόσο στο πανεπιστήμιο και τους φοιτητικούς συλλόγους, όσο και στην κοινωνία συνολικά. Η γενικευμένη δυσαρέσκεια από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των τελευταίων χρόνων και η αποστράτευση πλατιών λαϊκών στρωμάτων από τους πολιτικούς τους εκφραστές, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, συνδυάζονται με τη διατήρηση υψηλών προσδοκιών για τα εργασιακά, τα ασφαλιστικά και συνολικά τα κοινωνικά δικαιώματα. Το τέλος των «μεγάλων ιδεών» της ένταξης στην ΟΝΕ και της Ολυμπιάδας δε φέρνει μόνο την εποχή των «σκληρών μα αναγκαίων» μεταρρυθμίσεων του Καραμανλή, αλλά και την εποχή νέων εργατικών και νεολαιίστικων αγώνων. Ο θατσερικός τσαμπουκάς της κυβέρνησης της ΝΔ δε φαίνεται να μπορεί να διαλύσει τις προσδοκίες των εργαζομένων και της νεολαίας, αλλά περισσότερο να δημιουργεί νέες κινηματικές εκρήξεις, νέες μορφές συλλογικής διεκδίκησης.
Ειδικά στη νεολαία φαίνεται να αποτυπώνονται με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο αυτές οι τάσεις και δυναμικές. Η στοχοποίηση της νέας γενιάς σαν «αδύναμος κρίκος» για την προώθηση ενός νέου μοντέλου εργαζομένου που προστάζει η αγορά εργασίας λειτουργεί σαν καταλύτης σε αυτή τη διαδικασία. Η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η γενίκευση της αβεβαιότητας και της ανασφάλιστης εργασίας, το μέλλον των μισθών πείνας και της πλήρους υποταγής στις διαθέσεις της εργοδοσίας προδιαγράφουν ένα ζοφερό μέλλον για τη σημερινή νεολαία. Τα παραπάνω έρχονται να περάσουν μέσα από μια σειρά αναδιαρθρώσεων τόσο στην εργασία όσο και στην εκπαίδευση. Η επιθετική προσπάθεια διάλυσης των επαγγελματικών δικαιωμάτων των σημερινών αποφοίτων και της ρευστοποίησης των τίτλων σπουδών, παράλληλα με την ένταση της πειθάρχησης και της εντατικοποίησης του φοιτητικού σώματος στην προσπάθεια διαμόρφωσης ενός πειθήνιου εργασιακού δυναμικού, το συνολικό χτύπημα της εργασιακής προοπτικής της νεολαίας, βρίσκονται στον πυρήνα της αντιπαράθεσης του φοιτητικού κινήματος με τους νόμους του Υπουργείου Παιδείας (Αξιολόγηση, Πιστωτικές Μονάδες, master, Ν.Πλαίσιο, άρθρο 16, ΚΕΣ, ΙΔΒΕ). Στο ίδιο στοχεύει και η διάλυση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, μέσω της προωθούμενης αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης και της υλοποίησης των ψηφισμένων αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (ν.Ρέππα και ν.Σιούφα). Η μεταρρύθμιση αυτή δε στοχεύει μοναχά στο τσάκισμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων της νεολαίας αλλά και στην εμπέδωση και τη διεύρυνση των νέων εργασιακών σχέσεων.
Μόνο που η νεολαία δε χωρά στο μέλλον που της ετοιμάζουν!
Η απάντηση του φοιτητικού κινήματος τα τελευταία χρόνια ήταν συντριπτική: Δε θα γίνουμε η γενιά της ανασφάλιστης εργασίας, δε θα γίνουμε η γενιά χωρίς δικαιώματα!
Ο πρώτος που αντιλαμβάνεται το στρατηγικό κίνδυνο από αυτή τη ριζοσπαστικοποίηση σημαντικών κομματιών της κοινωνίας είναι η κυβέρνηση της ΝΔ και τα αστικά κέντρα που τη στηρίζουν. Γι’ αυτό και επιλέγει να διαχειριστεί την αδυναμία της με επιθετικό τρόπο, με συνεχόμενες «φυγές προς τα εμπρός». Γι’ αυτό και η απάντησή της απέναντι στους διογκούμενους εργατικούς αγώνες είναι η θατσερικού τύπου ψήφιση του νέου ασφαλιστικού, η περιθωριοποίηση και ποινικοποίηση των αγώνων, η επένδυση σε απεργοσπαστικούς μηχανισμούς και σε ένα κλίμα αντιδραστικού κοινωνικού αυτοματισμού. Γι’ αυτό και η απάντησή της στο φοιτητικό κίνημα και την αδυναμία της να προωθήσει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση είναι ο εκβιασμός των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με τον «πρότυπο» εσωτερικό κανονισμό και 4ετή οικονομικό προγραμματισμό-στραγγαλισμό, η επιβολή πειθαρχικών και η αυταρχικοποίηση της λειτουργίας των πανεπιστημίων.
Σε αυτή τη συγκυρία ανοίγει πιο επιτακτικά από ποτέ το ερώτημα αν η αριστερά θα είναι κύτταρο κινηματικής ανατροπής αυτής της πολιτικής ή αν θα είναι εγγυητής της ομαλότητας και της ενσωμάτωσης της νεολαιίστικης δυσαρέσκειας. Ιδιαίτερα σε αυτή την κρίσιμη περίοδο, που σημαδεύεται από την όξυνση των κοινωνικών αγώνων, επανέρχεται το ζήτημα της συγκρότησης μιας μάχιμης ριζοσπαστικής αριστερής παρέμβασης στο ελληνικό Πανεπιστήμιο. Μιας συγκρότησης που δεν μπορεί παρά να συνδέεται με τις μαζικές κοινωνικές διεργασίες που συντελούνται στη νεολαία και την κοινωνία.
Αυτή η δυνατότητα δεν εκφράζεται από τις δυνάμεις της επίσημης αριστεράς στο ελληνικό Πανεπιστήμιο. Η ΠΚΣ από τη μία δεν αναγνωρίζει τη δυνατότητα των κινημάτων να πετυχαίνουν νίκες, και επενδύει σε μια λογική αποτύπωσης μιας διαμαρτυρίας. Γι’ αυτό και αποφεύγει να κινείται σε κινήματα που δεν ελέγχει, γι’ αυτό και ταλαντεύτηκε πολλές φορές για τη στάση της απέναντι στο κίνημα των καταλήψεων (χαρακτηριστικό παράδειγμα η αρχικά καταγγελτική της θέση), γι’ αυτό και προσπάθησε με κάθε τρόπο να διασπάσει την ενιαιότητα της έκφρασής του (ξεχωριστά συντονιστικά, κινητοποιήσεις κλπ). Γι’ αυτό και αντιλαμβάνεται ως κορυφαία στιγμή του κινήματος τη δική της εκλογική και οργανωτική καταγραφή και ανάπτυξη. Η ίδια η πραγματικότητα όμως έχει αποδείξει ότι όποιος επιλέγει αυτή τη περίοδο μια λογική περιχαράκωσης και αυτοαναφοράς είναι αυτός που επί της ουσίας δεν βλέπει την οικοδόμηση μαζικών και νικηφόρων κινημάτων. Είναι αυτός που τελικά έχει ξεπεραστεί από τα ίδια τα μαζικά φοιτητικά και εργατικά κινήματα της προηγούμενης περιόδου. Η ΑΡΕΝ από την άλλη, παρά τη φραστική έμφαση του ΣΥΡΙΖΑ στα κινήματα, παραμένει εγκλωβισμένη στην πραγματική συνδιαχειριστική της κατεύθυνση: Η αντιφατικότητά της γύρω από την αναγνώριση των πτυχίων των ΚΕΣ (αποτέλεσμα της φιλοΕΕ στάσης του ΣΥΝ), η στήριξη από πλευράς καθηγητών του ΣΥΝ της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης (κίνηση των χιλίων), τα «αντινομοσχέδια» απέναντι στους νόμους της κυβέρνησης και οι «περίεργες» ερωτήσεις στη βουλή γύρω από το πότε θα εφαρμοστεί η –αγαπητή σε πολλούς καθηγητάδες του ΣΥΝ και της «προόδου»- λίστα συγγραμμάτων αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Είναι αυτή η δύναμη που τόσο σε φοιτητικό όσο και σε κεντικό επίπεδο δεν έχει καταφέρει να βάλει κανένα σχεδιασμό για τη ανάπτυξη των ίδιων των κινημάτων αλλά το μόνο που προσπαθεί είναι να το εκφράσει και να το συγκεφαλαιώσει σε κοινοβουλευτικό επίπεδο.
Σε αυτή την κατεύθυνση θεωρούμε ότι η «λύση» μιας ευκαιριακής προεκλογικής συμφωνίας προκειμένου να καταγραφεί η «αριστερή ενότητα» είναι αδιέξοδη. Αυτές οι λογικές εγκαλούν τους φοιτητές να ψηφίσουν μια αχρωμάτιστη αριστερά της minimum συμφωνίας, η οποία το μόνο που θέλει είναι να αθροίσει υπάρχοντα δυναμικά και όχι να αλλάξει τη συνολική κατάσταση στο φοιτητικό κίνημα.
Σε μια περίοδο που το μέγεθος και τα αποτελέσματα των κινητοποιήσεων ανοίγουν νέο πεδίο ερωτημάτων σε μια κατεύθυνση μάχιμης πολιτικής ενοποίησης κάθε ριζοσπαστικής όψης που υπάρχει στο πανεπιστήμιο μέσα από το μοντέλο των ανεξάρτητων αριστερών σχημάτων, δε χωρούν λογικές συμφωνιών «κορυφής»!
Η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση συγκροτήθηκε μέσα από τις μεγαλειώδεις νεολαιίστικες και κοινωνικές κινητοποιήσεις του ’90-’91 και αποτελεί το πλέον επιτυχημένο μόρφωμα της ριζοσπαστικής αριστεράς στο χώρο των πανεπιστημίων. Τα σχήματα της ΕΑΑΚ είναι πολιτικό – συνδικαλιστικά μορφώματα τα οποία δρουν σε κάθε σχολή με αυτοτέλεια και αποτελούν το βασικό κύτταρο της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης. Αντιπαρατίθενται με όλη τη γραμμή της αναδιαρθρωτικής πολιτικής, την οποία και αντιμετωπίζουν με μια συνολική αντικαπιταλιστική οπτική σε σχέση με τα κύρια μέτωπα της ταξικής πάλης στην ελληνική κοινωνία (αναδιάρθρωση σε εκπαίδευση και εργασία, καταστολή, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις κλπ). Επιπλέον, και λόγω της αναγκαιότητας για συνολική παρέμβαση στο ελληνικό πανεπιστήμιο, τα σχήματα έχουν κεντρικές διαδικασίες στις οποίες σχεδιάζουν μια γενική πολιτική κατεύθυνση και έναν κοινό τακτικό βηματισμό. Τέτοιες διαδικασίες είναι τα συντονιστικά ΕΑΑΚ ανά πόλεις και η κορυφαία πολιτική διαδικασία του πανελλαδικού διημέρου.
Τα ΕΑΑΚ αποτελούν το όχημα μάχιμης ενότητας όλων των ριζοσπαστικών αριστερών αντιλήψεων στο εσωτερικό του ελληνικού πανεπιστημίου, τη ραχοκοκαλιά και το νεύρο για τη νικηφόρα συνέχιση των αγώνων απέναντι στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Αποτελούν το όχημα για την ανασύνθεση μιας ριζοσπαστικής αριστερής παρέμβασης στο ελληνικό πανεπιστήμιο, ανεξάρτητης από την αστική πολιτική και τις συνδιαχειριστικές επιλογές.
Με βάση τα παραπάνω, καλούμε όλα τα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα, τις πρωτοβουλίες που δημιουργήθηκαν μέσα από τις κινηματικές διαδικασίες του προηγούμενου χρονικού διαστήματος, άλλες οργανωμένες δυνάμεις που παρεμβαίνουν στο ελληνικό πανεπιστήμιο και έχουν αναφορές στη ριζοσπαστική αριστερά και ανένταχτους αγωνιστές που συνέβαλαν στο κίνημα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να παρακολουθήσουν, να εμπλακούν και να συμμετάσχουν στις διαδικασίες των σχημάτων της ΕΑΑΚ.
Η μάχη των φετινών φοιτητικών εκλογών να αποτελέσει ένα πρώτο βήμα για τη συστράτευση και αποτύπωση του ριζοσπαστικού, αντισυνδιαχειριστικού, αριστερού χώρου στο ελληνικό πανεπιστήμιο.
Μια συστράτευση που θα πάρει σάρκα και οστά με την πραγματοποίηση ενωτικών διαδικασιών και την κοινή παρέμβαση το επόμενο διάστημα, με την ισότιμη ένταξη όλων αυτών των συνιστωσών στα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα της ΕΑΑΚ, με τη περαιτέρω διεύρυνση και πολιτική ενοποίηση του μορφώματος αυτού.
ΑΡΙστερή Συσπείρωση
Συμμετέχουμε-στηρίζουμε Ενωτική Πρωτοβουλία ΑΡΙ.Σ.-Π.Α.Φ.
Ε.Α.Α.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου