Αγώνας μέχρι τη νίκη;
Η έννοια της ασφάλισης αφορά στην υποχρέωση και ευθύνη της πολιτείας για παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και σύνταξης στον εργαζόμενο ή σε όποιον λόγω γήρατος, ασθένειας, ανεργίας, εργατικών ατυχημάτων αδυνατεί να εργαστεί.
Τα μοντέλα λειτουργίας των ασφαλιστικών ταμείων όπως έχουν διαμορφωθεί παγκοσμίως είναι:
Ø Κοινωνικό-Διανεμητικό
Ø Κεφαλαιοποιητικό -Ανταποδοτικό-Ιδιωτικό
Στην Ελλάδα το ασφαλιστικό σύστημα είναι κοινωνικό. Βασίζεται στην αλληλεγγύη των γενεών. Οι τωρινοί εργαζόμενοι με τις εισφορές τους χρηματοδοτούν τους απόμαχους της δουλειάς. Η χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων είναι τριμερής:από το κράτος, τον εργοδότη και τον εργαζόμενο.
Η άλλη εκδοχή του ασφαλιστικού(κεφαλαιοποιητικό σύστημα) εγκαλεί τον καθένα ως άτομο να βάλει στην άκρη κάποια χρήματα, με ή χωρίς την συμβολή του κράτους στη διαδικασία αυτή, που θα επενδύονται «κατάλληλα», ώστε να τα βρει ως σύνταξη όταν μεγαλώσει. Η ασφάλιση, δηλαδή παίρνει την μορφή ατομικής αποταμίευσης και επένδυσης. Εύκολα, λοιπόν προκύπτει ότι το πρώτο μοντέλο λειτουργεί προς το συμφέρον των εργαζομένων γιατί υπάρχει δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης και κατοχύρωσης σε αντίθεση με το δεύτερο που προωθεί την εξατομίκευση των εργαζομένων και τη διάσπαση του εργατικού κινήματος.
Η θεωρία των τριών πυλώνων
Βασική στρατηγική κατεύθυνση για το ασφαλιστικό,
που επικυρώθηκε στην Ευρώπη με την οδηγία 41/2003 της Ε.Ε.
Ø 1ος πυλώνας:ολοένα και χαμηλότερες
εγγυημένες από το δημόσιο συντάξεις
Ø 2ος
πυλώνας:μορφές επαγγελματικής ασφάλισης που λειτουργούν με κεφαλαιοποιητικό και
ανταποδοτικό τρόπο
Ø 3ος πυλώνας:ατομική
ασφάλιση, με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με τη μορφή ατομικών ασφαλιστικών
συμβολαίων, όπως αυτά που μπορεί να συνάψει κανείς σε μια ασφαλιστική
εταιρεία.
Βασική φιλοσοφία του συστήματος αυτού είναι η μείωση του τμήματος
των αποδοχών που είναι κρατικά εγγυημένο και αναδιανεμητικό και αύξηση αυτού που
προέρχεται από κεφαλαιοποιητικά προγράμματα. Έτσι αυξάνεται το κόστος για τους
εργαζόμενους αλλά και η ανασφάλεια για μια αξιοπρεπή σύνταξη.
Άρχισαν τα όργανα….
Η επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα δεν είναι πρωτοφανής Βρίσκεται σε σύμπνοια με την κατεύθυνση που προωθείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση (θεωρία των 3 πυλώνων)και στην χώρα μας βρήκε τους εκφραστές της ήδη από το 1992, οπότε και έγινε η πρώτη τομή με τον νόμο Σιούφα. Την ίδια πολιτική ακολούθησε και το ΠΑΣΟΚ τον Απρίλη του 2001(προτάσεις Γιαννίτση)που ύστερα από ένα πρωτοφανές απεργιακό κύμα αποσύρθηκαν. Παρά τις αντιδράσεις ένα χρόνο μετά και με την συναίνεση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας το ΠΑΣΟΚ ψήφισε το νόμο Ρέππα. Συνολικά αυτό που επιχειρήθηκε ήταν:
Ø αύξηση του εργάσιμου χρόνου από τα 35 στα 37 χρόνια χωρίς όριο ηλικίας
Ø αποχαρακτηρισμός επαγγελμάτων από τα βαρέα και ανθυγιεινά
Ø τζογάρισμα αποθεματικών των ταμείων
Ø μείωση συντάξεων και επιδομάτων.
Η Ν.Δ. σήμερα κινούμενη στο ίδιο μήκος κύματος έρχεται να ολοκληρώσει τις επιμέρους αλλαγές των προηγούμενων χρόνων. Ενώ προεκλογικά δεν τολμούσαν να αναφέρουν τίποτα για ασφαλιστική μεταρρύθμιση τώρα από την κυβερνητική τους θέση παρουσιάζουν την μεταρρύθμιση αυτή ως αναγκαία προκειμένου να «εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα των ταμείων». Η Ν.Δ. επιστρατεύοντας μια σειρά από ψευτοεπιχειρήματα προσπαθεί να μετατοπίσει τις ευθύνες για προβλήματα που η ίδια δημιούργησε στις πλάτες των εργαζομένων.
Ο εξηντάρης είναι ένας νέος…
. .της εποχής…
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι βασικό ρόλο στην βιωσιμότητα των ταμείων παίζει η αναλογία εργαζόμενων-συνταξιούχων και επειδή το ποσό των εισφορών μειώνεται λόγω επιδείνωσης δημογραφικών όρων(οι συνταξιούχοι είναι περισσότεροι από τους εργαζομένους)αδυνατούν πλέον να παρέχουν τις συντάξεις. Αυτό όμως που αποκρύπτεται είναι:
Ø η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας που είναι και κυρίαρχος ανασταλτικός παράγοντας στην βιωσιμότητα των ταμείων. Όταν π.χ. ο απόφοιτος Ιατρικής δουλεύει part-time(π.χ. γηπεδάκια) όσο βρίσκεται στην αναμονή για την ειδικότητα όχι ως μισθωτός μα με δελτίο παροχής έργου, ο εργοδότης παύει να πληρώνει την εισφορά ασφάλισης που την πληρώνει ο εργαζόμενος ως ελεύθερος επαγγελματίας.
Ø Ο τεράστιος αριθμός ανασφάλιστων μεταναστών. Αν τα 2.000.000 μεταναστών είχαν ασφαλιστεί, άμεσο επακόλουθο θα ήταν η μεγάλη αύξηση των συνολικών εισφορών.
Αυτά τα γεγονότα αποτελούν όμως πολιτική επιλογή της κυβέρνησης που δημιουργεί οικονομικό πρόβλημα στα ταμεία από τη στιγμή που χάνονται μεγάλα ποσά εισφορών, εντείνει την εκμετάλλευση και την ανασφάλεια και αυξάνει την κερδοφορία του κεφαλαίου.
Δεν χρωστάω σε κανέναν…
Με την ίδια λογική η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει ότι το πρόβλημα στα ταμεία το δημιουργούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και γι’ αυτό πρέπει να αυξηθούν οι εισφορές τους. Αυτό είναι ένα τεράστιο ψέμα!! Όπως αναφέρθηκε και στην αρχή του κειμένου η χρηματοδότηση των ταμείων προέρχεται από το κράτος, τον εργοδότη και τον εργαζόμενο. Ωστόσο το κράτος χρωστάει τεράστια ποσά στα ταμεία. Το 1% του ΑΕΠ που υποχρεούται να καταβάλει δεν το έχει παραδώσει ποτέ μέχρι σήμερα ολόκληρο. Επιπλέον έχουν θεσπιστεί νόμοι που απαλλάσσουν τους εργοδότες από μερίδιο των εισφορών τους στα ταμεία και παρά το γεγονός ότι ο πλούτος των επιχειρήσεων συνεχώς αυξάνεται δεν γίνεται καθόλου λόγος για αύξηση των εργοδοτικών εισφορών.
Πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι…
Η επένδυση των αποθεματικών των ταμείων στο χρηματιστήριο παρουσιάζεται ως απαραίτητη για την κερδοφορία των ταμείων και την συνολική ανάπτυξη της οικονομίας. Έχει όμως αποδειχθεί πως το τζογάρισμα στο χρηματιστήριο μόνο προς όφελος των εργαζομένων δεν είναι. Αντίθετα, μάλιστα οδηγεί σε καταλήστευση των ταμείων. Νωπές είναι άλλωστε οι μνήμες από τα σκάνδαλα των ομολόγων και του Χρηματιστηρίου.
….και ο χορός καλά κρατεί…
Ανάμεσα στις άλλες κινήσεις της κυβέρνησης που έχουν την ίδια λογική με τις μεταρρυθμιστικές προτάσεις προηγούμενων χρόνων υπάρχει και η κατεύθυνση της ενοποίησης των ταμείων(γιατροί, μηχανικοί, δικηγόροι). Με το πρόσχημα της αλληλοβοήθειας των ταμείων η κυβέρνηση προβαίνει στην ενοποίηση των ταμείων αυτών κίνηση που στην πραγματικότητα θα λειτουργήσει ως μοχλός για την επιδείνωση και την πίεση προς τα κάτω των όποιων ασφαλιστικών κατακτήσεων είχαν οι εργαζόμενοι. Πέρα από το γεγονός ότι η κυβέρνηση θεωρεί πως θα αποσπάσει ευκολότερα την συναίνεση από τους συγκεκριμένους εργαζόμενους, εστιάζει στην ενοποίηση των συγκεκριμένων ταμείων σε μια προσπάθεια εφαρμογής του τρίτου πυλώνα. Τα επαγγέλματα του γιατρού, μηχανικού, νομικού είναι από τα πλέον προσοδοφόρα και άρα η στροφή προς την ιδιωτική ασφάλιση πιο εύκολη σε σχέση π.χ. με τους μισθολογικά συμπιεσμένους ασφαλισμένους στο Ι.Κ.Α.
Αφιερωμένο ειδικά στους γιατρούς….
Το ΤΣΑΥ είναι ένα από τα πλέον «υγιή» ταμεία αν σκεφτούμε ότι διατηρεί μια καλή ισορροπία μεταξύ ασφαλισμένων-συνταξιούχων, διαθέτει αποθεματικά και περιουσία που στο άμεσο μέλλον δεν φαίνεται να παρουσιάζουν πρόβλημα,
καλύτερες παροχές και μεγαλύτερες συντάξεις. Παρόλα αυτά παρουσιάζει αναλογιστικά ελλείμματα που οφείλονται στην εισφοροδιαφυγή κράτους και εργοδοσίας, που προκειμένου να καλυφθεί προτείνεται αύξηση εισφορών και μείωση συντάξεων. Επιπρόσθετα , το μέλλον για το ταμείο διαγράφεται δυσοίωνο αν συνεχιστεί η καθυστέρηση ένταξης νέων ασφαλισμένων γιατρών στην αγορά εργασίας που οφείλεται τόσο στην μεγάλη αναμονή για έναρξη ειδικότητας όσο και στην «μαύρη» και ελαστική εργασία.
Η κατεύθυνση, επομένως, για ενοποίηση θα σημάνει τραγικές εξελίξεις για τα μέλη
των 3 ταμείων:
Ø Μείωση συντάξεων
Ø Συμπίεση των νέων ασφαλισμένων στα χαμηλά κλιμάκια με συντάξεις 400-500 ευρώ
Ø Αύξηση ορίων ηλικίας και εισφορών
Επί της ουσίας τα κενά από τα κλεμμένα κράτους και εργοδοσίας θα καλυφθούν από τις εισφορές εργαζομένων άλλων κλάδων.
Για την ασφάλιση υγείας…
Οι κλάδοι της ασφάλισης (σύνταξη και περίθαλψη) είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με το υπάρχον σύστημα υγείας, πηγές χρηματοδότησης του οποίου είναι: ο κρατικός προϋπολογισμός, η κοινωνική ασφάλιση και οι ιδιωτικές πληρωμές. Και ενώ ο κλάδος υγείας των ταμείων είναι πλεονασματικός μέχρι το 1992 μετατρέπεται σε ελλειμματικό λόγω αύξησης των νοσηλίων. Επίσης πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι η κοινωνική ασφάλιση χρηματοδοεί σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό τις δαπάνες υγείας. Όλο και μεγαλύτερα ποσά διοχετεύονται από τα ταμεία σε ιδιωτικά συμβεβλημένες κλινικές, σε διαγνωστικά κέντρα και φαρμακευτικές δαπάνες. Κατά συνέπεια δημιουργούνται τεράστια ελλείμματα τα οποία προτείνεται να καλυφθούν με αύξηση εισφορών, πλαφόν, συνασφάλιση….Ταυτόχρονα οι ιδιωτικές δαπάνες είναι από τις υψηλότερες στην Ευρώπη. Αποτέλεσμα είναι ένα άδικο σύστημα περίθαλψης που πρέπει να μας συσπειρώσει γύρω από αιτήματα για:κατάργηση κλάδων υγείας ταμείων και ενσωμάτωση στον κλάδο σύνταξης, ενσωμάτωση δομών υγείας των ταμείων στο ΕΣΥ, χρηματοδότηση του συστήματος υγείας με δίκαιο φορολογικό σύστημα αναδιανεμητικού χαρακτήρα.
….σήκω απ ’τη θέση σου….
Η μάχη του ασφαλιστικού δεν αφορά μόνο τους ήδη εργαζόμενους αλλά κυρίως την νέα γενιά. Η κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει την γενιά των 700 ευρώ και της ανασφάλιστης εργασίας, σχέδιο που προωθείται κυρίως με την ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων . Η ανεργία, η απαξίωση των πτυχίων, η part-time εργασία, η αντικατάσταση της μισθωτής εργασίας με δελτία παροχής έργου, η υποασφάλιση περιορίζουν τις εισφορές των εργοδοτών και σαν αποτέλεσμα πέρα από τη μείωση των μελλοντικών συντάξεων μειώνεται ή και δεν καλύπτεται η ποιότητα της παρεχόμενης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Ειδικά αν ισχύσει η ρύθμιση σύμφωνα με την οποία θα διακόπτεται η ασφάλιση υγείας σε όσους έχουν λιγότερα από 100 ένσημα το χρόνο, το κομμάτι των νέων εργαζομένων που λειτουργεί κυρίως με ελαστικές σχέσεις θα χτυπηθεί. Ο νέος εργαζόμενος στερείται, δηλαδή, του δικαιώματος για υγειονομική κάλυψη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε περίπτωση ασθένειας. Ήδη από τα 2 τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου τύπου εργαζόμενου μέσα από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση-ατομικός φάκελος προσόντων, ειδίκευση, διάσπαση και απαξίωση πτυχίων. Αυτή η λογική της ανταποδοτικότητας και του ανταγωνισμού επιχειρείται να περάσει και στο χώρο της ασφάλισης που γίνεται μοχλός εξατομίκευσης των εργαζομένων. Κατασκευάζεται δηλαδή ένας νέος τύπος εργαζόμενου που είναι πειθήνιος, υπάκουος, που αξίζει και δεν δικαιούται και διαπραγματεύεται ατομικά τα συμφέροντά του. Ο ατομικός δρόμος έχει όμως τα όριά του. Η πραγματική λύση βρίσκεται στην συλλογική κατοχύρωση που είναι η πιο ασφαλής ατραπός μιας και θέτει πραγματικά αναχώματα στην αναδιάρθρωση, δίνει την δυνατότητα στους νέους εργαζόμενους να απολαύσουν ως minimum τα ήδη κεκτημένα και τους κάνει να αντιληφθούν τους εαυτούς τους ως κομμάτι μιας κοινότητας με όμοια χαρακτηριστικά που τους βάζει σε τροχιά να παλέψουν για τα αιτήματά τους. Το δρόμο τον έχουν ήδη δείξει οι μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις όπου η οργή και η ενότητα του εργατικού κινήματος οδήγησε σε απόσυρση των προτάσεων Γιαννίτση, καθώς και οι μαζικότατες απεργίες του αμέσως προηγούμενου διαστήματος(13/12,13/2). Και έπεται συνέχεια…..
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΣΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
Ø Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.
Ø Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς
Ø Αυξήσεις στις συντάξεις εξαθλίωσης
Ø Κατοχύρωση δημόσιου, καθολικού, αναδιανεμητικού χαρακτήρα της ασφάλισης
Ø Νομιμοποίηση και ένταξη στην κοινωνική ασφάλιση όλων των μεταναστών
Ø Διεύρυνση των βαρέων και ανθυγιεινών
ΟΧΙ στην ανασφαλή και ανασφάλιστη εργασία
ΟΧΙ στην αύξηση ορίων συνταξιοδότησης
ΟΧΙ στο τζόγο με τα αποθεματικά των ταμείων
ΤΕΡΜΑ στην εισφοροδιαφυγή κράτους και εργοδοτών
ΑΡΙστερή Συσπείρωση
Συμμετέχουμε-Στηρίζουμε Ενωτική Πρωτοβουλία ΑΡΙΣ-Π.Α.Φ.
Ε.Α.Α.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου